Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“On miał jeden cel - zabić mojego ojca. Nie wątpiłam, że zrobi wszystko, aby tego dokonać. Jednak Silvio Moretti nie był łatwym przeciwnikiem.”

Książki z wątkiem mafijnym - tak czy nie ?

Moja miłość do takich historii zaczęła się od książek Cory Reilly. Szybko jednak zrozumiałam, że nasze polskie autorki też potrafią pisać tego typu romanse na bardzo wysokim poziomie. Mimo, że zszokował mnie fakt, iż w pewnym momencie miałam już przesyt mafii, wciąż do niej wracam, tylko nie tak często jak dawniej.

Ale z tego co widzę, autorka debiutująca rewelacyjną książką pt. “Rekompensata” - Angelika Waszkiewicz, po raz kolejny mnie bez reszty porwała swoją nową historią i już ma u mnie miejsce na liście “tych niezawodnych”.

Jedna drastyczna noc, pełna krwi i przerażających chwil, które wracają do niej w formie koszmarów, wyrwała ją z jej klatki.
Co prawda Dalia przekonana była, że żyła w bezpiecznym kokonie, otoczona opieką rodziny ale życie szybko pokazało jej, że była w błędzie. Oczy na ten fakt, pomógł jej otworzyć Cosimo Bernardini.

“Do nocy, podczas której moje życie stanęło na głowie, nigdy nie musiałam o nic walczyć. Miałam wszystko na wyciągnięcie ręki. Musiałam tylko być posłuszną córką.”

Nagle bańka została rozbita, a Dalia, nie znająca zewnętrznego świata, uciekała do kuzyna, który jednak nie był dla niej ratunkiem. Trafiła w ręce Cosimo - mężczyzny, który nie pragnie niczego tak bardzo jak zemsty na jej ojcu. A ona ma być dla niego środkiem do osiągnięcia celu.

“Stałam się zabawką w rękach człowieka, którego darzyłam szczerą nienawiścią.”

Dalia w otoczeniu osób, będących dla niej zagrożeniem, ludzi których uważa za wrogów jej rodziny, nabiera charakteru, budzi w sobie wolę walki. Nie ma zamiaru się poddać. Jednak mężczyzna, którym tak gardzi, którego uważa za winnego wszystkich krzywd jakich doznała, okazuje się, że ma powód by tak bardzo chcieć zemsty na jej ojcu.

“Choć przeżyłem tamtą noc, moje serce i dusza odeszły razem z nimi.”

Z kolei Silvio Moretti…Czy rzeczywiście jest troskliwym ojcem, za którego miała go przez całe życie ? Każdy członek mafii, ma coś na sumieniu. Jakie grzechy popełnił ten władca Sycylii ?

Cosimo to bohater, do którego długo nie mogłam się przekonać. Nie potrafiłam jednak całkowicie go skreślić, z powodu tej walki dobra i zła jaką widziała w jego oczach Dalia. Czekałam na to aż pokaże się z lepszej strony, aż przekona do siebie i mnie i ją. Czy mu się udało ?

Z pewnością udało się ale autorce zaskoczyć mnie tu wielokrotnie. Zwrotami akcji, zmianami jakie zachodziły w bohaterach. Szczególnie jeden, który od początku wydawał się totalnie czarnym charakterem, później zmienił się diametralnie aż nie mogłam uwierzyć, że to się wydarzyło. Sporo się tu działo i choć oczywiście dużo uwagi autorka poświęciła rozmaitym uczuciom szalejącym pomiędzy Dalią i Cosimo, to mamy tu sporo świetnej mafii, akcji, mocnych wrażeń, chwil które zapierały dech w piersi.

“Trofeum” to książka, w której Cosimo miał wykorzystać Dalię jako pionek w swojej grze. Miała ułatwić mu pozbycie się odwiecznego wroga, który odebrał mu … bardzo wiele. Stała się jego trofeum, które z kolei miało zaboleć Silvio. Jednak często to co planujemy, nie wychodzi tak jak tego oczekiwaliśmy. Dlatego plany trzeba modyfikować ;)

Niestety jest to trudne gdy trafia się na dwie osoby o takich skomplikowanych osobowościach i ciężkich charakterach jak ta para. Uparci, aż nazbyt ostrożni i zamknięci w sobie. Czy postawią dumę ponad uczucia jakie zrodziły się między nimi w tak niekorzystnych warunkach ?

To sprawdźcie sami. Ale koniecznie. Bo warto.

To książka, do której wrócę. Pełna pięknych, pouczających i dających do myślenia cytatów. Mimo, że to fikcja, mimo, że nie mamy na co dzień styczności z mafią, nie znaczy to, że autorka nie mogła wpleść pewnych mądrości w losy tak poturbowanych bohaterów. Mam nadzieję, że docenicie je tak jak ja.

Serdecznie polecam i dziękuję za egzemplarz do recenzji.

“On miał jeden cel - zabić mojego ojca. Nie wątpiłam, że zrobi wszystko, aby tego dokonać. Jednak Silvio Moretti nie był łatwym przeciwnikiem.”

Książki z wątkiem mafijnym - tak czy nie ?

Moja miłość do takich historii zaczęła się od książek Cory Reilly. Szybko jednak zrozumiałam, że nasz...

Rozwiń

Zwiń

“Zniszczenie czegoś zajmuje sekundę, ale odbudowanie tego może zająć wieczność i też nie zawsze się udaje zrobić to tak, jak było pierwotnie.”

Mówi się, że prawdziwa miłość wszystko wybaczy. Uważacie, że to prawda ?

Często mam wrażenie, że to takie wywieranie presji na zasadzie - jeśli nie potrafisz wybaczyć, to uczucie nie było prawdziwe. Szanując siebie i własne poglądy, zasady, mamy swoje granice i zawsze jest to COŚ czego wybaczyć nie będziemy w stanie.
Czy bohaterka tej historii - Claudia, uzna, że jej granice zostały przekroczone i Collin nie będzie miał szansy na to by naprawić co zniszczył ?

Claudia to młoda, piękna, utalentowana kobieta z pasją. Jest z na tyle dobrej rodziny, że Benjamin Anderson uznał ją za idealną kandydatkę na synową. To małżeństwo miało mu przynieść same korzyści. Collin ma za zadanie rozkochać ją w sobie i poślubić. Ale ojciec nie kazał mu się w niej zakochać,... Bo kobiety to dla niego tylko dodatki, istoty mające wyglądać ładnie u ich boku, sprawiać przyjemność i…milczeć.

A Claudia Mc’Allister milczała za długo.

Poślubiła Collina kochając go całym sercem. Była szczęśliwa, że trafił jej się mężczyzna który rozumie i akceptuje jej miłość do tańca, nie ogranicza jej, nie podcina skrzydeł. Jednak często po ślubie… czar pryska i było też tak w tym przypadku.

Collina poznałam już w książce “As Pik” i główny bohater tamtej książki - Matthew, pojawia się tu także oczywiście. Jeśli tęskniliście to autorka uzupełnia tu sporo szczegółów na temat jego relacji z Adeline, tylko tym razem z perspektywy Collina i Claudii.

Najstarszy z braci z początku wydawał się ideałem nie tylko dla młodej tancerki. Ale z biegiem czasu, w moich oczach stracił bardzo wiele i niesamowicie jej współczułam. Podobno nie ma miłości bez zazdrości. Ale chorobliwa zazdrość jaka zawładnęła Collinem była czymś co niszczyło piękne uczucie jakie między nimi się zrodziło. A często najbardziej zazdrosne są osoby, które same nie są bez zarzutu… Oskarżają o zdradę bo mają coś na sumieniu i boją się, że nie tylko oni…

“Najpiękniejszy prezent na gwiazdkę. Benjamin pod choinką, ale zakopany.”

Ojciec trójki Andersonów zniszczył swoją żonę, bo to z jego powodu popełniła samobójstwo. Przez to Matthew gardzi nim niesamowicie i okazuje jawnie swoją nienawiść. Czy Benjamin zarazi swoimi przekonaniami na temat roli kobiety w życiu mężczyzny, najstarszego syna ? Jest jak ten diabełek na ramieniu, podsuwający najgorsze pomysły.

“Nie wiem, dlaczego on tak bardzo uwziął się na to, żeby za wszelką cenę rozwalić nasze małżeństwa.”

Czy zniszczy ich miłość ? Czy żadna synowa nie okaże się godna jego synów ?

Autorka porusza tu trudny temat utraty dziecka nienarodzonego. Pokazuje jaki to ból, jak trudny jest brak możliwości szczęśliwego donoszenia. Jak wiele osób nie docenia tego jakie to szczęście móc mieć dziecko. Sama często dochodzę do wniosku, że natura nie jest sprawiedliwa i osoby, które byłyby doskonałymi rodzicami nie mają możliwości sprawdzić się w tej roli, a z kolei te które absolutnie się do niej nie nadają, mają gromadkę dzieci i z uporem niszczą ich życie…

“Król Pik” to książka pełna bólu, rozczarowań, pokazująca jak miłość potrafi ranić. Tych dwoje połączyła wręcz miłość od pierwszego wejrzenia, czuli że są dla siebie stworzeni. Ale zarówno stary Anderson jak i zazdrość Collina, były jak taka infekcja, niszcząca tę miłość latami. Czy mają szansę ją uratować ? Czy będą w stanie o nią zawalczyć ?

To koniecznie sprawdźcie sami. Nie tylko Matthew i Adeline mogą bez reszty wciągnąć w historię swojej miłości. Tu w sumie mamy niemało całej rodziny, bo i wspomniane już przeze mnie uzupełnienie losów pary z poprzedniej części i sporo o Marthcie i Nicolasie - najzabawniejszym z braci ? Sama nie wiem, bo Matthew choć mroczny Smuteczek też potrafi rozbawić do łez. No i właśnie mimo, że spora część tej książki aż boli, to i scen, które wywołują uśmiech na twarzy nie brak. Uwielbiam Madejowy humor, a Wy?

Miło było wrócić do tej rodziny. Przeżyć to wszystko razem z nimi, zarówno to co złe jak i to co dobre. Warto poznać ich losy i serdecznie je Wam polecam .

Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

“Zniszczenie czegoś zajmuje sekundę, ale odbudowanie tego może zająć wieczność i też nie zawsze się udaje zrobić to tak, jak było pierwotnie.”

Mówi się, że prawdziwa miłość wszystko wybaczy. Uważacie, że to prawda ?

Często mam wrażenie, że to takie wywieranie presji na zasadzie - jeśli ...

Rozwiń

Zwiń

Czy macie w swoim domu młodych wielbicieli komiksów, kotów lub / i książek z humorem, a zarazem pełnych życiowych wskazówek ?

Niedługo wakacje, są już coraz bliżej. Jednak akcja tej książki rozpoczyna się tuż po nich. Kati wraca do szkoły i nie jest to łatwe gdyż …pokłóciła się ze swoimi przyjaciółkami. A że problemy nie lubią czuć się samotne to dodatkowo, ktoś podszywa się pod jej idolkę - Myszycielkę. Czy 217 kotów o szczególnych umiejętnościach, które ma pod opieką, pomogą jej ogarnąć te kłopoty i rozwikłać zagadkę zbrodniarza, który hańbi dobre imię jej mentorki ?

Mam jednego kota, owego rudzielca ze zdjęć. Nie wyobrażam sobie opiekowania się tak imponującą ilością tych mruczków jaką zajmuje się Kati. Ale są to szczególne koty, więc …wszystko ma swoje wady i zalety. A ten komiks z kolei ma zalet pod dostatkiem.

Niepozorna książka w formie komiksu, z barwnymi ilustracjami, z humorem i młodymi bohaterami, po której nie spodziewałam się aż tylu pouczających wskazówek idealnych dla młodych ludzi.

Główna bohaterka - Kati, to wychowywana przez mamę dziewczyna, nie mająca wszystkiego czego zapragnie. To wg mnie duży atut, bo przecież po książki sięgają nie tylko dzieci z bogatych rodzin, a takie bohaterki jak Kati pokazują, że to nie jakiś ewenement, że nie opływa się w dostatki. Nie świadczy to też o tym, że jest się gorszym od innych. Za to ona, zamiast czuć żal i pretensje do mamy, która stara się jak może, pokazuje że jest dziewczyną ambitną i zaradną i stara się samodzielnie dorobić na swoje marzenia i wydatki.

Ta historia pokazuje też jak ważna jest przyjaźń i jakie są jej oblicza ( nie zawsze jest przecież idealnie), jak ważna jest szczera rozmowa, jak wiele może napsuć zazdrość i że ta prawdziwa przyjaźń potrafi przetrwać wszystko.

Mamy wątek pierwszej miłości, mamy relacje matka - córka i to taką piękną, gdzie obie mogą na sobie polegać i sobie ufać, być dla siebie wsparciem.

Niby zwyczajna historia pisana w lekkim stylu, porusza temat bohaterów i antybohaterów, manipulacji, wpływu cudzych opinii na społeczeństwo, fanów i ich idoli. Dużo ważnych kwestii przemyconych w historii młodej i odważnej bohaterki, gotowej by odkryć kim jest zbir podszywający się pod jej idolkę.

Fajne są tu też abstrakcyjne i wymyślne pseudonimy nadane poszczególnym bohaterom. Przykuwają uwagę swoją niepowtarzalnością. Widać, że autorkom nie brak pomysłowości.

Bardzo fajna historia i choć nie czytałyśmy (wraz z córką) pierwszej części, z pewnością ją nadrobimy. Widzę, że warto. Lubię gdy córka spędza czas z książkami, które mają tak mądrą treść.

Polecam serdecznie i dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Czy macie w swoim domu młodych wielbicieli komiksów, kotów lub / i książek z humorem, a zarazem pełnych życiowych wskazówek ?

Niedługo wakacje, są już coraz bliżej. Jednak akcja tej książki rozpoczyna się tuż po nich. Kati wraca do szkoły i nie jest to łatwe gdyż …pokłóciła się ze swoimi ...

Rozwiń

Zwiń

Jak ważny dla Was jest tytuł książki ?

Wybierając tę którą chcemy przeczytać, zwracamy uwagę na opis, okładkę, tytuł, autora… Tytuł powinien odzwierciedlać treść, być takim sygnałem czego spodziewać się po danej historii. I tu, w przypadku książki Rebbeki Yarros, spełnia on tę rolę w zupełności. Już po pierwszych stronach wiedziałam, że będę przeżywać zawarte w niej emocje dosłownie “Każdym skrawkiem duszy.”

Są wyciskacze łez, które wzruszają każdego, a mnie nie.
Są też książki, na wspomnienie, których aż mam dreszcze bo pamiętam, jak mocno mnie poturbowały. Tę będę właśnie w ten sposób wspominać, bo już po przeczytaniu 50 pierwszych stron byłam totalnie rozbita i wstawałam po chusteczki częściej przy niej jednej niż przy wielu innych, tych przeczytanych w ciągu ostatnich miesięcy, razem wziętych. To straszne i cudowne zarazem ale jeśli macie zamiar ją przeczytać, jeśli wciąż jest przed Wami, bez chusteczek do niej nie siadajcie.

“Wojna to paskudna zdzira, odebrała nam wszystko, co kochaliśmy, a w zamian dała nam złożone flagi, wmawiając nam, że to sprawiedliwa zapłata za honor i poświęcenie. Ale to nieprawda.”

December nie rozumiała czemu matka nie otwiera drzwi, więc zrobiła to za nią. I w jednej chwili świat jej rodziny runął jak domek z kart. Stracili ojca, męża, syna, który służył krajowi do ostatniej chwili życia. Odebrano mu je stanowczo zbyt wcześnie i choć mieli świadomość, jak wielkim ryzykiem jest wyjazd na każdą misję, mieli nadzieję, że taka chwila nigdy nie nadejdzie.

Ember miała życie zaplanowane pod każdym względem. I w krótkim czasie wszystkie jej plany legły w gruzach. Straciła je, ojca, chłopaka… Młoda dziewczyna, która powinna beztrosko imprezować, przejęła obowiązki głowy rodziny, troski swojej matki, odpowiedzialność za rodzeństwo. Można by pomyśleć, że nie da rady tego udźwignąć i może by nie dała. Sama. Ale ma wsparcie, ma osobę, która nad nią czuwa i jest gotowa być dla niej kimkolwiek ona zechce.

Josh Walker był obiektem jej westchnień już w liceum. Ale uważała, że jest dla niej nieosiągalny. Typowy bad boy, rozchwytywany przez dziewczyny, hokeista, jeździł na motorze. Teraz jest trenerem jej brata i wszystko wskazuje na to, że …wydoroślał, zmienił się.

“W jaki sposób ten łobuz zmienił się w tego…mężczyznę? A chłopak, który podobał mi się, gdy byłam w pierwszej klasie liceum, właśnie mi się oddawał.”

W chwilach gdy najbardziej potrzebuje wsparcia, jest dla niej, przy niej i z nią. I czuć jak silne uczucie między nimi wybucha. Nie tylko pożądanie, choć niewątpliwie trudno im utrzymać ręce przy sobie. Ale też miłość, silna tak bardzo, że czuć ją “Każdym skrawkiem duszy.” Jednak Ember się boi, że to nie jest odpowiedni czas, że ona nie jest na to gotowa. I to było wg mnie bardzo dojrzałe, rozsądne, uzasadnione.

Mimo wszystko, mimo że wielokrotnie odsuwała go od siebie, Josh się nie poddawał. Nie tylko ona zwróciła na niego uwagę już wcześniej, przed tak dramatycznymi wydarzeniami. I teraz, gdy widzi szansę na to by była jego, nie ma zamiaru rezygnować.

Ale może miłość to za mało ? Może nie zawsze wystarczy uczucie by zdecydować się na “dopóki śmierć nas nie rozłączy”. Tym bardziej, że December już wie doskonale, że śmierć potrafi rozłączyć w najbardziej nieoczekiwanych momentach, zdecydowanie za wcześnie…

Pamiętam jak porwały wszystkich “Purpurowe serca”. Mnie nie… Dla mnie była to historia na raz, ale tu… Historia zupełnie inna jednak z podobnym wątkiem i jeśli tamta Wam przypadła do gustu to tę pokochacie całym - rozbitym - sercem. A może i jak tytuł sugeruje - każdym skrawkiem duszy ? U mnie tak się stało.

To dla mnie pierwsza książka autorki, a kolejne czekają na półkach i z tego co sugerują Wasze opinie, lubi ona tak brutalnie traktować i bohaterów swoich historii i czytelników. Aż się boję co będzie dalej ale chyba mam w sobie coś z masochistki, bo chcę więcej.

Na każdym kroku współczułam Ember, czułam jej ból, jej strach, jej uzasadnioną złość. Bo armia / wojna odebrały jej ojca, stabilność, poczucie bezpieczeństwa. Za co ? Dlaczego ? Czy ma to wszystko sens ? Człowiek, który ratował życie, nawet nie był na froncie, nie walczył, a został brutalnie zabity i nie wrócił do rodziny. Dziewczyna miała prawo mieć pretensje, żal, czuć tę złość i było to w pełni zrozumiałe.

Jednak nie tylko to jest istotne w tej historii. Ember i Josh będą musieli podjąć trudne decyzje dotyczące ich wspólnej przyszłości. A gdy wyjdą na jaw pewne…sekrety, ich życie ponownie zachwieje się w posadach.

Tak bolesne historie potrafią być na swój sposób piękne. Życie przecież nie raz rzuca nas na kolana. I choć łatwiej i przyjemniej czyta się książki pełne szczęścia, takie jak ta są też potrzebne i chętnie po nie sięgamy, choć trudno nam się po nich pozbierać. Warto. Przypominają nam jak cenne jest życie, jak ważna jest każda chwila z rodziną i że nawet jeśli tracimy ich zbyt wcześnie, to nie znaczy, że lepiej by było nie wchodzić do tej rzeki.

“Nawet przez chwilę nie żałowałam, że kochałam twojego ojca. Nawet wiedząc, że zginie, ponownie bym go wybrała, i nie ma to nic wspólnego z dziećmi. Nawet gdybyśmy was nie mieli, spędzone z nim lata warte były całego bólu.”

Potrafilibyście tak na to patrzeć po takiej stracie ?

Ciężko mi było zrozumieć matkę Ember ale po zakończeniu tej książki, zaczęłam patrzeć na nią zupełnie inaczej. I teraz wiem, że mimo tego bólu, możliwość spędzenia każdej chwili z miłością swojego życia, była tego warta. A czy Ember ją zrozumie? Sprawdźcie sami. Zaryzykujcie.

Bardzo dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Jak ważny dla Was jest tytuł książki ?

Wybierając tę którą chcemy przeczytać, zwracamy uwagę na opis, okładkę, tytuł, autora… Tytuł powinien odzwierciedlać treść, być takim sygnałem czego spodziewać się po danej historii. I tu, w przypadku książki Rebbeki Yarros, spełnia on tę rolę w zup...

Rozwiń

Zwiń

Czytacie przedmowy pisane w książkach przez autorów ?

Ja zwykle je pomijam, ale tu jakimś cudem tego nie zrobiłam i dobrze się złożyło. Już te pierwsze zdania, pokazały mi, że mam coś wspólnego z autorem, że coś nas łączy - wrażliwość na krzywdę dzieci. A w tej książce jest jej wiele i nawet ja - osoba mająca się za twardą, lubiącą wręcz, brutalne historie, musiałam robić przerwy w czytaniu żeby dojść do siebie po pewnych scenach…

Wysyłając swoje dzieci do szkoły, sądzimy, że zawsze z niej wrócą, bo to bezpieczne miejsce. Tego dnia, w jednej ze szkół pojawił się chłopiec. Bosy, w białej szacie i…z bronią w ręce. Strzelał nie patrząc na to do kogo celuje, a na koniec popełnił samobójstwo wypowiadając słowa : “Zbawca pragnie sprawiedliwości.” Po co to wszystko ?

Tyle krwi, tyle ciał, tyle niepotrzebnych ofiar. Widok wstrząsający zarówno dla młodej funkcjonariuszki Julii Marzewskiej jak i dla starszego i bardziej doświadczonego Marcina Rau. To oni stawili się na miejscu zbrodni i oni będą starać się rozwikłać sprawę, która dopiero się zaczyna.

Ogar dokonał masakry, ale pojawiające się po nim Owieczki, wstrząsną zarówno bohaterami tego kryminału jak i dosłownie każdym czytelnikiem.

Książka napisana przez policjanta wydziału kryminalnego, szczególnie mocno przyciąga wielbicieli tego gatunku i sądzę, że nikogo nie rozczaruje. Względnie pozostawi rysy na psychice ale chwytając po tego typu książki, powinniśmy być wręcz na to przygotowani. Trzeba być wytrzymałym, żeby przebrnąć przez takie historie, trzeba to kochać, żeby nie zaliczyć załamania nerwowego. Tym bardziej, że choć to fikcja literacka to aż nader realna, bo brutalność i bestialstwo wręcz, w niej opisane, nie są wyssane z palca. Takie rzeczy, niestety, dzieją się na tym świecie i to przeraża najbardziej.

Język jakim posługuje się autor, jego styl pisania, taki czarny humor policyjny, że tak to ujmę, nadaje całej historii szczególnego charakteru.


“Mamy sprawcę, który zginął osiem lat temu. Wrócił w jakiejś pie#$@olonej białej szacie, w dodatku boso niczym Cejrowski. Tylko, że zamiast w ręku trzymać zaparzoną yerba matę, przyniósł ze sobą broń. Ot tak zabija ludzi, po czym strzela sobie w łeb.”

Kto stoi za tym wszystkim ? Czemu posługuje się dziećmi - istotami wrażliwymi, niewinnymi - jak swoimi pionkami? Wysyła je jak te owieczki na rzeź. Są jak zaprogramowane - wierne, lojalne, obojętne na wszystko inne. To przeraża najbardziej. Jakim cudem dziecko jest w stanie porzucić dom, rodzinę, swoje bezpieczne otoczenie i zabić się na rozkaz Zbawcy ?

Taki niby nieistotny ale bardzo ważny szczegół, rzuca się w oczy w trakcie czytania. Irytowało mnie, że śledczy tego nie dostrzegali tak długo. A zarazem przerażało jak coś tak standardowego w życiu naszych dzieci, może być śmiertelnym zagrożeniem. Jednak czy w obecnych czasach, wszystko nim nie jest ? Wychowanie dziecka to wyzwanie pod wieloma względami, a strach to uczucie towarzyszące rodzicowi każdego dnia. Mateusz Wilczyński to bohater, który tu przekonał się o tym aż za mocno.

“Zbawca pragnie sprawiedliwości. Zbawca pragnie sprawiedliwości. Mój Zbawca pragnie… Mój Zbawca. Mój…”

Każdy bohater został perfekcyjnie wykreowany. Czy to poturbowana przez swoje życie i wykonywany zawód Julia, czy zgorzkniały, szowinista, winiący za wszelkie zło tego świata kobiety - Rau, czy pozorny podrywacz, a jednak wrażliwy policjant jakim jest Wiktor, a nawet haker na wózku inwalidzkim taki zdolny i …nieszkodliwy ? Aż po samego Zbawcę, tajemniczego przywódcę sekty, robiącego papkę z mózgu swoim poddanym w imię zemsty. Za co ?

Czy książka szokuje ? Tak - niesamowicie mocno. Czy trzyma w napięciu ? Od początku do końca. Czy wciąga ? Bez dwóch zdań. “Zbawca” ma tę moc. Oby to co w nim opisane, nigdy nas nie spotkało.

Szacunek dla autora, wielki. Jestem pod wrażeniem. Dziękuję za te emocje i polecam serdecznie. Warto dać się poturbować.

Czytacie przedmowy pisane w książkach przez autorów ?

Ja zwykle je pomijam, ale tu jakimś cudem tego nie zrobiłam i dobrze się złożyło. Już te pierwsze zdania, pokazały mi, że mam coś wspólnego z autorem, że coś nas łączy - wrażliwość na krzywdę dzieci. A w tej książce jest jej wiele i na...

Rozwiń

Zwiń

“Lęk przed czymś, czego się nie rozumie, nie jest tym samym, co lęk przed czymś, co już nieraz okazało się groźne.”

Wątek magii w książkach, jest wykorzystywany na różne sposoby. Wiemy doskonale, że wieki temu wiele potencjalnych czarownic spłonęło na stosach, lub zginęło w inny sposób, bo magia wzbudzała strach w ludziach “zwyczajnych”, jej pozbawionych.

Mortana wie doskonale jak fakt, że ona i jej bliscy z wyspy potrafią więcej, mają w sobie tę moc, przeraża ludzi z lądu. Żeby mogli żyć spokojnie, bez strachu, zdecydowali się na wiele wyrzeczeń - nie korzystają z wysokiej “czarnej” magii, oddają jej nadmiar co pełnię morzu w formie tzw upustu, nie korzystają ze swojej mocy nocą…

“Magia ta jest tylko bladym cieniem tej, jaką władali moi przodkowie. Taką jednak cenę płacimy za akceptację przez społeczeństwo, za to, że ludzie z lądu ściskają nam dłonie, zamiast je krępować, że witają nas pocałunkiem, a nie uderzeniem w twarz, że zachwalają naszą wyspę, zamiast ją podpalać.”

Czy ta cena nie jest za wysoka ? Wszystko wskazuje, że to jeszcze za mało i aby ten pokój przypieczętować. Tana ma więc wyjść za mąż za Landona - mężczyznę z lądu. Aranżowane małżeństwo bez miłości, nie jest szczytem marzeń młodej dziewczyny ale poczucie obowiązku jest na tyle duże, że nie bierze ona innej opcji pod uwagę.

Do dnia gdy spotyka Wolfe’a…

Miała wraz z innymi oddać swoją moc morzu, zamiast tego poszła szukać światełka i znalazła jego. Od tego dnia wszystko co uważała za pewne i oczywiste, stało się wątpliwe. Osoby, którym do tej pory bezgranicznie ufała, stały się podejrzane, a jej życie stanęło do góry nogami. Z kolei serce? Zaczęło szybciej bić właśnie przy NIM.

Zakazane uczucie do chłopca, który otwiera jej oczy na życie jakie do tej pory wiodła. Czy będzie miała siłę i odwagę by zdjąć kajdany jakie sama sobie założyła godząc się na oczekiwania członków Zgromadzenia i jej rodziców ? Czy uczucie jej i Wolfe’a ma szansę przetrwać ?

Niby zwyczajny romans z wątkiem fantastycznym jakich wiele, a jednak mnie na swój sposób oczarował. Taka niewinna bohaterka i mroczny bohater, okazują się niezwykle intrygujący. A autorka opisuje wszystko czego doświadczają ubierając to w tak piękne słowa, że co chwila używałam indeksów do zaznaczania kolejnych wspaniałych cytatów.

Czuć wszystko przez co przechodzi ta para. Te wątpliwości jakie targają Taną, jak mota się pomiędzy miłością, lojalnością, poczuciem obowiązku wobec ludzi bojący się o swoją przyszłość. Bo los mieszkańców wyspy leży w jej rękach. Czy jedyne co może zrobić to poświęcić się dla nich lub porzucić na pastwę nietolerancyjnych ludzi z lądu ? Czy nie ma innej drogi, jakiegoś kompromisu, dzięki któremu nie musiałaby zrezygnować z miłości ?

Nie spodziewałam się, że aż tak mi przypadnie do gustu ta historia. Wahałam się w sumie czy zgłosić się do jej zrecenzowania ale teraz nie żałuję, bo ma w sobie coś takiego czarującego dosłownie. Taką jakby niewinność. I oczywiście magię, piękną miłość rozkwitającą jak księżycowy kwiat, taki z pozoru groźny, a jednak … pozory często mylą.

Jeśli lubicie magię w książkach albo po prostu kochacie fantastykę, serdecznie polecam tę książkę. Sądzę, że Was nie rozczaruje.

Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

“Lęk przed czymś, czego się nie rozumie, nie jest tym samym, co lęk przed czymś, co już nieraz okazało się groźne.”

Wątek magii w książkach, jest wykorzystywany na różne sposoby. Wiemy doskonale, że wieki temu wiele potencjalnych czarownic spłonęło na stosach, lub zginęło w inny sposób, b...

Rozwiń

Zwiń

“(...) co, jeśli los każdego z nas jest z góry przesądzony i choć byśmy robili, co w naszej mocy, nigdy nie uda się nam go zmienić ?”

Runowo. Mała wieś w pobliżu Puszczy Gorzowskiej, to miejsce, do którego Sambor Malczewki nie miał zamiaru nigdy powracać. Zwykle o rodzinnych stronach myśli się z sentymentem. U niego wspomnienie o nich nie wywołuje żadnych pozytywnych emocji. Jednak informacja o odnalezieniu zwłok, które prawdopodobnie są zwłokami jego siostry bliźniaczki, zmusza go do powrotu do miejsca, w którym doszło przed laty do tragedii.

“Ludziom od dziecka wmawia się, że rodzina jest najważniejsza i choćby nie wiadomo co się działo, musi się zawsze wspierać.”

Sambor porzucił rodzinę. Najpierw siostrę, która znęcała się nad nim latami. Znienawidził ją za to, że mimo swojego charakteru ewidentnie była ulubienicą rodziców. Następnie skupiając się na pracy, zaniedbał rodzinę, którą sam stworzył - żonę i córkę. Został sam, choć nie do końca, bo ma przyjaciół, na których może polegać, którzy dają mu na każdym kroku do zrozumienia, że jeśli tylko będzie gotów się otworzyć, chętnie go wysłuchają i będą dla niego wsparciem. A teraz, będzie go potrzebował.

Odszedł z policji, porzucił życie, które kilka lat temu tak go pochłonęło. Jednak obecnie wraz z policją próbującą rozwikłać sprawę morderstwa jego siostry, wszczyna śledztwo. Czego się dowie ? Jakie tajemnice miała Lilia Malczewska ? Który z jej licznych wrogów, doprowadził do jej śmierci ? Co kryje w sobie taka niepozorna wioska jak Runowo?

Przyznam, że czytając tę książkę miałam mieszane uczucia. Na zmianę byłam nią zachwycona, angażowałam się w prowadzone w niej śledztwo i nieco irytował mnie wątek Borowego. Nie wiedziałam czy to zmierza ku połączeniu tego mrocznego klimatu thrillera z wątkiem paranormalnym czy mam spodziewać się czegoś innego. Nie byłam pewna czy mieć Lilię za wariatkę, wredną sucz czy kogoś jej postać jeszcze czymś zaskoczy… Ale Marcel jak to Marcel - zafundował taki finał tej historii, że moje wcześniejsze wątpliwości i wahania nastroju, zakończyły się już taką tradycyjną przy jego historiach, szczęką na podłodze.

Określenie “nagły zwrot akcji” w tym przypadku to totalne niedopowiedzenie. Zarówno ja jak i sam Sambor, poczułam się jak kretynka mająca klapki na oczach, widząca coś z pozoru oczywistego, a tak często przecież rzeczywistość okazuje się zupełnie inna niż nam się wydaje.

Ale tytułowa “Polana” ma moc, wywołuje dreszcze, czuć ten strach, który przez lata rządził Samborem i tkwi w nim nadal.

“(...) roztacza wokół siebie mistyczną aurę. Za każdym razem, gdy tam przychodziłem, czułem to dziwne napięcie…”

I choć marudziłam, choć kręciłam nosem, nie mogę zaprzeczyć, że autor tak profesjonalnie stworzył klimat tej polany, że jako czytelnik czułam to co bohater. Marcel potrafi stworzyć tę mroczną otoczkę w swoich książkach i zdecydowanie świetnie miesza w głowie.

Finalnie - całość daje do myślenia, pozostaje w głowie na długo po obróceniu ostatniej strony. Skończyłam czytać kilka dni temu,a emocje wciąż są świeże, historia nadal wyraźnie siedzi w głowie. O czymś to świadczy - nie jest to jedna z książek, która znika z pamięci zaraz po jej zakończeniu. Ma w sobie coś i nie jestem nią rozczarowana. Aż liczę na ciąg dalszy bo epilog aż o to prosi.

Marcel nie próżnuje, już mamy zapowiedź kolejnej jego książki. Ale jeśli jeszcze nie czytaliście “Polany” to serdecznie polecam. Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

“(...) co, jeśli los każdego z nas jest z góry przesądzony i choć byśmy robili, co w naszej mocy, nigdy nie uda się nam go zmienić ?”

Runowo. Mała wieś w pobliżu Puszczy Gorzowskiej, to miejsce, do którego Sambor Malczewki nie miał zamiaru nigdy powracać. Zwykle o rodzinnych stronach myśl...

Rozwiń

Zwiń

Jak wiele jesteście w stanie poświęcić dla swoich bliskich ?
Pewnie każdy z Was bez wahania odpowie, że - wszystko.
Ale czy są tego warci ?
W końcu powiedzenie, że “z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciach” nie jest wyssane z palca.

Chris wie o tym doskonale.

“Nawet nikt zawsze jest kimś.”

W Detroit jest pewna pizzeria. A w niej pewien otyły, beznadziejnie zakochany chłopak, którego pasją są kamienie. Nie takie zwykłe. Takie jedyne w swoim rodzaju. Chciał nawet studiować geologię, by jego pasja odegrała jeszcze większą rolę w jego życiu. Dlaczego w takim razie robi pizzę, a jego wredny brat, który ma Chrisa za nic, chodzi z dziewczyną, którą on kocha ?

Poświęcenie. To codzienność Chrisa.

Zrezygnował ze studiów, bo przejął pracę w pizzerii po chorym ojcu. Pomaga rodzinie, mimo, że nie dostaje za to grama wdzięczności. Mamusia widzi tylko drugiego synka, gotowa go oprawić w ramki. Ten z kolei, czerpie satysfakcję z gnębienia tłuściutkiego braciszka, bez którego nie miałby nawet za co majtek kupić. Ale ma to w nosie. A Chris znosił cierpliwie tę podłość… Do czasu gdy ostatnie z jego marzeń zostało zbrukane.

Zdarzają się w naszym życiu takie kulminacyjne momenty, gdy mówimy stanowcze “dość” i postanawiamy wprowadzić w nie zmiany. Ta chwila nadeszła, Chris dosłownie wybuchł i zniknął. Pozostawił niewdzięczną rodzinkę i ruszył w świat nie oglądając się za siebie.

Po latach, na wieść o planowanym ślubie jego “braciszka”, oczywiście z dziewczyną, która niegdyś była jego wymarzoną, postanawia wrócić i się zemścić. Ale tym razem już jako “Ktoś inny”.

Zemsta najlepiej smakuje na zimno. Dlatego Chris nie wpadnie do pizzeri i nie zrobi rozróby. Oj nieeee. On ma plan i wsparcie - niezawodne i jedyne w swoim rodzaju. Sam też dysponuje bronią, która zaskoczy nie tylko jego braciszka - swoim nowym, stuningowanym obliczem. Będzie się działo.

“Ktoś inny” to książka, która jako ta pierwsza wciągnęła mnie w czeluści Wattpada. To książka taka inna od wszystkich, bo wg mnie to nawet nie jest romans. Ciężko mi ją zdefiniować jako konkretny gatunek. Ma w sobie wiele porywających czytelnika wątków i niesamowitych bohaterów, których nie sposób nie pokochać. No oczywiście nie wszystkich, bo taki Derek to totalna zakała społeczna, istota marnująca tlen i wykańczająca nerwowo o czym Chris latami się przekonywał. Livia - nie wiem co Chris w niej widział. A najbardziej rozczarowującą bohaterką z mojej perspektywy jest mamusia. Czemu to Wam nie zdradzę, ale będąc matką dwójki dzieci, zdecydowanie gardzę takimi kobietami jaki ona…

Czyli co to za książka skoro uważam, że nie romans ? Są tu wątki miłosne - ta niespełniona miłość Chrisa do Livii, jej z kolei związek z Derekiem, ognisty fake - dating Chrisa i … pewnej pomocniczki w akcie zemsty. Autorka też na swój sposób - z humorem i z pomocą inspirujących fragmentów - pięknie pisze o tym jaka miłość być powinna, a jaka nie np.:

“W życiu można grać, udawać, stawiać tarota, wbijać szpilki w krocze laleczki voodoo i liczyć na inne różne cuda, ale nie da się nikogo ani przekonać, ani zmusić do miłości.”

Dzieje się. Prym wiedzie plan zemsty, modyfikowany i aktualizowany na bieżąco. Mamy też oczywiście elementy wręcz bajkowe, które po prostu kocham w twórczości Lilki. Choćby już samą przemianę Chrisa z otyłego, nieśmiałego i pozbawionego pewności siebie pizzermana w wytatuowanego mięśniaka, na którego widok niejedna oślini się z wrażenia - no wypisz wymaluj - “Brzydkie kaczątko”. Mamy też Freda, który rozegra tę akcję “zemsta” zza kulis, jako wierny doradca i pomocnik, jak partię szachów. A jest w nich świetny. Czy to znaczy, że Derek już jest na przegranej pozycji ?

To już musicie sprawdzić.

Z pozoru lekka historia, ale uczy, daje brutalną lekcję życia. Czy warto wracać i się mścić ? Czy lepiej machnąć ręką na to co było ? Może dobrze zostawić przeszłość za sobą ale… Taki podły gałgan jak Derek zostanie bezkarny i…ile jeszcze osób skrzywdzi gdy kolejne ofiary będą uciekać z podwiniętym ogonkiem ? Trzeba takim dać nauczkę.

Oczywiście Kochani to nie jest mroczna książka, w której Chris wraca i zamyka brata w piwnicy torturując go za lata upokorzeń. Chris to nie Jack. Ale ma swoje sposoby. Jakie ? To już koniecznie sprawdźcie sami, bo naprawdę warto.

Lilka zaskakuje każdą kolejną swoją książką. Nie pisze schematycznie, nie tworzy oklepanych historii, szablonowych bohaterów. Nie patrzy na to co się sprzedaje tylko pisze co w duszy gra. I jej książki są szalone jak ona sama. Nie da się tego ukryć. Za to je uwielbiam. Wszystkie razem i każdą z osobna. Mam nadzieję, że Wy również.

Ja tak teraz żyję nadzieją, że w jakiś magiczny sposób, nabierze natchnienia i wymyśli historię, w której przetną się drogi Lucy i Freda. Ten duet rozłożyłby nas na łopatki. Aż się w sumie boję myśleć do czego oni byliby zdolni. Ale jakoś tak wyszło, że tych dwóch bohaterów uwielbiam jak nikogo innego.

Rozpisałam się… To już kończę, nie będę przynudzać, musicie mieć czas na czytanie książek - zacznijcie od “Ktoś inny” jeśli jakimś cudem jeszcze nie znacie tej historii. Polecam !!!!

Jak wiele jesteście w stanie poświęcić dla swoich bliskich ?
Pewnie każdy z Was bez wahania odpowie, że - wszystko.
Ale czy są tego warci ?
W końcu powiedzenie, że “z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciach” nie jest wyssane z palca.

Chris wie o tym doskonale.

“Nawet nikt zaws...

Rozwiń

Zwiń

Jak to jest, że jedną książkę choćby krótką, czyta się i czyta bez końca, a inną, mającą znacznie więcej stron - w okamgnieniu?

Zawsze sięgając po książki Ludki jest to samo - zacznę, nie mogę się oderwać i w efekcie kończę ekspresowo, szybciej niż bym tego chciała.

“Łatwopalna” to jedna z tych książek, za które uwielbiam twórczość autorki. “Opiekunka” , “Przeczucie”, “Fikcyjna dziewczyna” to romanse z idealną dawką thrilleru. I tu jest podobnie. To równie wciągająca historia jak tamte i tak jak “Przeczucie” ma w sobie dodatkowo intrygujący wątek paranormalny.

Delaney Fox od 20 lat obwinia się za śmierć swojego brata bliźniaka. Zginął w pożarze ich domu, a ona żyje w przekonaniu, że sama go wywołała i…nie potrafiła nad nim zapanować. Nie zapomniała wyłączyć kuchenki czy zakręcić gazu. Ona ma od zawsze ogień w sobie…

“Mam w sobie żar, któremu niewiele potrzeba, by zamienić się w prawdziwy płomień. Wystarczy trochę ognia w pobliżu.”

Ciągnie ją do niego choć zarazem przeraża ją ten żywioł. Stara się go unikać oraz wszystkiego co z nim związane. Ale kot jej sąsiada - strażaka - ewidentnie ma to w nosie, wchodząc do jej domu jak do siebie. Ponadto wszystko wskazuje na to, że w pracy będzie musiała przejąć obowiązki koleżanki, tym samym stanie się częstym gościem w jednostkach straży pożarnej.

Niby nic takiego, to aż tak bardzo nie skomplikowałoby może jej życia, gdyby nie fakt, że w podejrzanych okolicznościach spłonął dom jej przyjaciółki. Podpalacz zostawił w nim wiadomość dla Delaney - maskę lisa z adresem kolejnego celu oraz takimi samymi bliznami jakie ona nosi na twarzy od 20 lat.

Czy uda jej się zapobiec kolejnej tragedii ?

Kim jest podpalacz i co go łączy z Laney ?

Dax Donovan, to nie tylko strażak i właściciel utrapionego kocura. To mężczyzna, z typu tych którzy mogliby mieć każdą kobietę. Jednak jego uwagę zwróciła zakompleksiona z powodu blizn od poparzeń, Delaney. I mimo, że zawzięcie nie dopuszcza go do siebie, on się nie poddaje. Czy zrezygnuje z niej gdy pozna prawdę na temat jej “związku” z ogniem ?

“Widywałam już w życiu wielu przystojnych facetów, ale żaden nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak Dax Donovan. Przy żadnym nie czułam się tak, jakbym miała stanąć w płomieniach od jednego pocałunku.”

Niesamowita książka łącząca ze sobą dosłownie ognisty romans, motyw tajemniczego i przerażającego podpalacza, który wie na temat naszej bohaterki więcej niż ktokolwiek inny i stanowi ogromne zagrożenie, a także elementy niby nierealny ale…czy napewno ? Czy wątki paranormalne są nierzeczywiste ?

Ludka stworzyła bohaterkę, której pewność siebie jest wręcz nikła. Przez zarówno blizny na ciele jak i swój dar Laney czuje się gorsza, uszkodzona, niebezpieczna… Nie wierzy w swoją szansę na szczęście i miłość. Czy z pomocą upartego strażaka, nabierze pewności siebie ? Czy będzie umiała dostrzec w sobie to piękno, które on zauważył już przy pierwszym spotkaniu?

Co prawda Delaney ma od lat u boku broniącą ją przyjaciółkę. Ale Savannach jest dziwną / specyficzną bohaterką... Miałam mieszane uczucia co do jej osoby. Często zachowywała się nietaktownie, a jej podejście do Del pozostawiało wiele do życzenia. Można było ją odebrać jako zadufaną w sobie egoistkę. Czy jest prawdziwą przyjaciółką czy może stanie się rozczarowaniem dla Delaney ?

Z pewnością ta historia ma w sobie wiele ciekawych i wciągających wątków. Autorka świetnie wykreowała bohaterów. Nawet winnego wszystkich pożarów stworzyła w taki sposób i tak perfekcyjnie zakamuflowała wręcz wśród innych postaci, że prawie do końca, a już z pewnością do momentu, w którym to autorka nie stwierdziła, że pozwoli nam poznać jego prawdziwą tożsamość, kompletnie nie podejrzewałam kim on jest w rzeczywistości.

Także tematyka kompleksów Delaney i pozbawiającego ją ich Daxa, została bardzo dobrze przemyślana. Czujemy wręcz targające nią sprzeczne uczucia, niepewność, to jak Dax na nią działał i jak bała się uwierzyć w to, że widzi w niej nie tylko blizny i…ogień.

Wszystko rozgrywa się w odpowiednim tempie, akcja nie pędzi, miłość nie wybucha jak inicjowane w książce pożary. Powoli odkrywamy kolejne fakty, szczegóły, a uczucia równie wolno i stabilnie, rozkwitają. Czy nikt ich nie ugasi ? Czy mimo obaw i szalejącego podpalacza, Del i Dax mają szansę być razem ?

To już sprawdźcie sami. Jeśli znacie twórczość Ludki, a mam nadzieję, że tak właśnie jest, wiecie na co ją stać i pokazuje tu pokazuje to w pełni. Nie będziecie rozczarowani.

Gorąco polecam i dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Jak to jest, że jedną książkę choćby krótką, czyta się i czyta bez końca, a inną, mającą znacznie więcej stron - w okamgnieniu?

Zawsze sięgając po książki Ludki jest to samo - zacznę, nie mogę się oderwać i w efekcie kończę ekspresowo, szybciej niż bym tego chciała.

“Łatwopalna” to jedn...

Rozwiń

Zwiń

Czy słodkie i niepozorne wróbelki mogą uczyć życia ? Zdecydowanie tak !

Nie ocenia się książki po okładce, zna tę zasadę każdy książkoholik mały i duży. Ale jednak lubimy jak cieszy oko.
A ta książeczka : “Historyjka nowa o Niponkach z Niponkowa” jest tak pięknie wydana, że nie da się jej nie podziwiać. Z zewnątrz już mamy barwną i wręcz promienną okładkę, zaś wewnątrz masę przepięknych ilustracji uzupełniających napisaną przez Annę Chabior bajkę.

Jednak to historyjka niebanalna, przemycająca pomiędzy wersami o losach Niponków, wiele cennych i życiowych rad oraz wskazówek.

Książeczka zawiera 8 pisanych wierszem historii. Na wstępie dokładnie poznajemy rodzinę Niponków, dzięki czemu kolejne są łatwiejsze w zrozumieniu i już mamy oczywiście pewną więź z tymi uroczymi ptaszkami. A dalej ?

Poznajemy z Niponkami ich szkołę, wyruszamy na bal, nad jezioro i rzeczkę, do salonu piękności czy brzozowego gaju. Pomiędzy historyjkami dostajemy też pewnego rodzaju lekcje i rady od autorki do czytelnika. Każdy etap wędrówki to też lekcja. Może nie pisania czy dodawania ale doceniania tego co nas otacza. Książka uświadamia jak cenna jest rodzina i przyjaźń, wzajemny szacunek, kultura - wartości, które nie tylko warto ale wręcz trzeba zaszczepić dzieciom, bo “czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci.”

Niezmiernie cenię takie książeczki, które pomagają nam - rodzicom, pokazać co w życiu jest najistotniejsze. Niponki pokazują, że każdy członek rodziny jest doceniany, ważny ale zarazem nie umniejsza tym pozostałym. Takie małe ptaszki, a pokazują jak wspierać siebie nawzajem.

“Bo nieważne, czyś człowiekiem,
ptaszkiem lub motylkiem,
robaczkiem czy pieskiem,
milej płyną chwile
z tymi, co cię kochają
zawsze i wzajemnie,
czyniąc świat pięknym,
w którym jest bezpiecznie!”

Czy taki cytat nie pokazuje jak wiele może nauczyć niepozorna bajka dla dzieci? Nawet my - dorośli możemy czerpać z tej nauki.

Warto sięgać po takie książeczki i tę zdecydowanie Wam polecam !

Dziękujemy za egzemplarz do recenzji.

Czy słodkie i niepozorne wróbelki mogą uczyć życia ? Zdecydowanie tak !

Nie ocenia się książki po okładce, zna tę zasadę każdy książkoholik mały i duży. Ale jednak lubimy jak cieszy oko.
A ta książeczka : “Historyjka nowa o Niponkach z Niponkowa” jest tak pięknie wydana, że nie da się j...

Rozwiń

Zwiń